(Genesis 28) Een geweldig bijbelgedeelte dat gaat over keerpunten in het leven. Mensen, die neerliggen, maar weer opstaan. Gefaald hebben, maar toch weer verder gaan. Wat doen we na een val, na een teleurstelling, na een tegenslag? Want dat bepaalt de toekomst van een mens! Daar vallen de beslissingen. De rechtvaardige struikelt zeven maal, maar staat weer op (Spreuken 24:16).
De verloren zoon in zijn ellende stond op en ging tot zijn vader. Dat was het belangrijkste besluit van zijn leven. Satan probeert ons in een val te houden en uit te schakelen, maar de Heer nodigt altijd weer uit om op te staan en met Hem verder te gaan.
Daar rent Jacob. In paniek is hij weggevlucht. Dwars door de woestijn. Het bloed gonst in zijn slapen. Weg, weg, zo ver mogelijk! Met bonzend hart rent hij maar door. Angstig kijkt hij steeds weer om. Hoe ver zal hij nog komen? Wat staat hem nog te wachten? Alles is hij kwijtgeraakt, alleen het vege lijf heeft hij kunnen redden.De man kan niet meer. De zon staat op het punt onder te gaan. Waar kan hij heen? Geen deur staat voor hem open. Alle wegen zijn afgesloten. Kent u dat ook? Dan zegt de tekst: ‘Hij bereikte een plaats.’
Ja , dat klinkt mooi zeg! Hij bereikte een plaats. Maar wát voor een plaats! Zand, zand en nog eens zand. Het enige vaste punt, waar zijn oog op valt, is een steen. Een enkele losse steen. Welke troost kan daar ooit uit geput worden? Welke warmte kan daar ooit van uitgaan? Een plaats van hopeloosheid. Een plaats van duisternis. Een plaats van eenzaamheid. Het wonderlijke van alles is echter, dat Jacob juist op deze plek nog juichend zou uitroepen: ‘De Hére was aan deze plaats en ik heb het niet geweten!’ Jacob valt uitgeput neer. Hij kan niet meer en is aan het eind. Toch zou daar een nieuw beginpunt liggen. En dat alles begon met een droom... Een droom, die God zelf aan hem gaf. Een droom die een blik geeft in het hart van God, die in Christus de hemel wagenwijd openzet voor mensen, die op aarde zijn uitgeteld. Wat een bemoediging voor Jacob. Het leek er toch helemaal niet op! Voor hem leek de hemel volkomen gesloten en de zon was voor hem letterlijk en figuurlijk ondergegaan! Had hij de zegen niet juist verspeeld en alles verbruid? Hij had toch gelogen? Hij had toch bedrogen? Hij had toch niet kunnen wachten? Hij had de zegen koste wat kost willen hebben en daar zelfs de weg van bedrog voor over gehad. Zo was hij dan op de vlucht en kon geen rust vinden. Voelde zich verworpen, verlaten, schuldig en onwaardig en God zou ook wel niets meer van hem willen weten.
Zo zijn er veel mensen op de vlucht en voelen zich ver van God. Ze kunnen niet geloven dat God nog naar hen omziet en dat God hen nog liefheeft: ze hebben het immers verbruid? Ze zijn rusteloos en als hun handen rusten, dan jagen hun gedachten maar voort. Vele nachten gaan zo voorbij, waar zij naar lichaam en
geest geen rust vinden. Zo leven er velen en God wil tot hen spreken in de nacht van hun leven en strekt Zijn hand naar hen uit.
Door uitputting is Jacob in slaap gevallen en hoe ongemakkelijk is zijn situatie. Op het open veld, ver van iedereen en als hoofdpeluw een harde steen. Koud, duister en eenzaam en van iedereen verlaten... Ook verlaten van God? Hij heeft de Heer toch teleurgesteld? Wat heeft hij van die kant te verwachten? Ken je dat ook? Dat gevoel van onwaardigheid? Maar toch ook die hunkering naar een ontmoeting met de Here God? De ogen van de Heer doorlopen echter de hele aarde en... zagen Jacob liggen in zijn nood. Zo ziet Hij u en Hij hunkert naar uw gebed
De verloren zoon in zijn ellende stond op en ging tot zijn vader. Dat was het belangrijkste besluit van zijn leven. Satan probeert ons in een val te houden en uit te schakelen, maar de Heer nodigt altijd weer uit om op te staan en met Hem verder te gaan.
Daar rent Jacob. In paniek is hij weggevlucht. Dwars door de woestijn. Het bloed gonst in zijn slapen. Weg, weg, zo ver mogelijk! Met bonzend hart rent hij maar door. Angstig kijkt hij steeds weer om. Hoe ver zal hij nog komen? Wat staat hem nog te wachten? Alles is hij kwijtgeraakt, alleen het vege lijf heeft hij kunnen redden.De man kan niet meer. De zon staat op het punt onder te gaan. Waar kan hij heen? Geen deur staat voor hem open. Alle wegen zijn afgesloten. Kent u dat ook? Dan zegt de tekst: ‘Hij bereikte een plaats.’
Ja , dat klinkt mooi zeg! Hij bereikte een plaats. Maar wát voor een plaats! Zand, zand en nog eens zand. Het enige vaste punt, waar zijn oog op valt, is een steen. Een enkele losse steen. Welke troost kan daar ooit uit geput worden? Welke warmte kan daar ooit van uitgaan? Een plaats van hopeloosheid. Een plaats van duisternis. Een plaats van eenzaamheid. Het wonderlijke van alles is echter, dat Jacob juist op deze plek nog juichend zou uitroepen: ‘De Hére was aan deze plaats en ik heb het niet geweten!’ Jacob valt uitgeput neer. Hij kan niet meer en is aan het eind. Toch zou daar een nieuw beginpunt liggen. En dat alles begon met een droom... Een droom, die God zelf aan hem gaf. Een droom die een blik geeft in het hart van God, die in Christus de hemel wagenwijd openzet voor mensen, die op aarde zijn uitgeteld. Wat een bemoediging voor Jacob. Het leek er toch helemaal niet op! Voor hem leek de hemel volkomen gesloten en de zon was voor hem letterlijk en figuurlijk ondergegaan! Had hij de zegen niet juist verspeeld en alles verbruid? Hij had toch gelogen? Hij had toch bedrogen? Hij had toch niet kunnen wachten? Hij had de zegen koste wat kost willen hebben en daar zelfs de weg van bedrog voor over gehad. Zo was hij dan op de vlucht en kon geen rust vinden. Voelde zich verworpen, verlaten, schuldig en onwaardig en God zou ook wel niets meer van hem willen weten.
Zo zijn er veel mensen op de vlucht en voelen zich ver van God. Ze kunnen niet geloven dat God nog naar hen omziet en dat God hen nog liefheeft: ze hebben het immers verbruid? Ze zijn rusteloos en als hun handen rusten, dan jagen hun gedachten maar voort. Vele nachten gaan zo voorbij, waar zij naar lichaam en
geest geen rust vinden. Zo leven er velen en God wil tot hen spreken in de nacht van hun leven en strekt Zijn hand naar hen uit.Door uitputting is Jacob in slaap gevallen en hoe ongemakkelijk is zijn situatie. Op het open veld, ver van iedereen en als hoofdpeluw een harde steen. Koud, duister en eenzaam en van iedereen verlaten... Ook verlaten van God? Hij heeft de Heer toch teleurgesteld? Wat heeft hij van die kant te verwachten? Ken je dat ook? Dat gevoel van onwaardigheid? Maar toch ook die hunkering naar een ontmoeting met de Here God? De ogen van de Heer doorlopen echter de hele aarde en... zagen Jacob liggen in zijn nood. Zo ziet Hij u en Hij hunkert naar uw gebed
